Τιμώντας τη Μεγάλη Μητέρα
“Φροντίζοντας σαν
μάνα τον εαυτό μου, έχει γίνει πια ένας τρόπος
ν’αφουγκράζομαι και
ν’ανταποκρίνομαι στις βαθύτερες ανάγκες μου,
ανταποκρινόμενη έτσι στο παιδί που
κρύβω μέσα μου”
-Melinda Burns-
Σήμερα το πρωί, υπάρχει στο σπίτι ένας οργασμός
δραστηριότητας στον οποίο δεν μου επιτράπηκε να συμμετάσχω.
«Γίνονται μεγάλα πράγματα… δεν μπορώ να σου πω», μου ψιθυρίζει
ο άντρας μου με συνωμοτικό χαμόγελο, κλείνοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαράς
μας.
Αρχίζω να ξεχωρίζω το θόρυβο από διάφορα κατσαρολικά και
τεντζερέδες, συρτάρια που ανοιγοκλείνουν και το μίξερ που δουλεύει. Τώρα, ο
θόρυβος που κάνει το καλύτερο πορσελάνινο σερβίτσιο μου και που αντηχεί σ’όλο
το σπίτι με κάνει να υποθέσω πως προετοιμάζεται ένας δίσκος πρωινού. Συνήθως
δεν τρώω πρωινό. Σήμερα όμως θα φάω. Είναι η Ημέρα της Μητέρας.
Σε λίγο, γευστικότατες τηγανίτες γεμιστές με μαρμελάδα
φράουλα, φτιαγμένες από τα χεράκια της κόρης μου, εμφανίζονται μπροστά μου ως
δια μαγείας, ξεροψημένες, βουτυρωμένες και ζεστές στο φούρνο. Νιώθω έκπληκτη,
περήφανη, σαστισμένη, δακρυσμένη, γεμάτη βαθιά ευγνωμοσύνη. Ποια είναι αυτή η
ξεχωριστή νεαρή κοπέλα με το πανέμορφο, λαμπερό χαμόγελο που φέρνει δώρα της
καρδιάς να θρέψουν το σώμα μου και την ψυχή μου? Πιστεύω πως, στην προκειμένη
περίπτωση, υπήρξε κάποια θεία μεσολάβηση γιατί εγώ ουδέποτε είχα φτιάξει
γεμιστές τηγανίτες με μαρμελάδα φράουλα στη ζωή μου και δεν έχω την παραμικρή
ιδέα πως η Katie
εμπνεύστηκε τη συνταγή. Αυτή είναι η ιδανική στιγμή να διαλογιστώ γύρω από την
κοσμική Μεγάλη Μητέρα που μπορεί να μας εμπνεύσει όλες, αυτό το θεϊκό, θηλυκό
Πνεύμα της στοργής, γνωστό ως Η Θεά, που τόσο πολύ λατρεύτηκε στους αρχαίους
καιρούς και ανακαλύφθηκε και πάλι από τις σημερινές γυναίκες.
Πολλές από τις γυναίκες που γνωρίζω μοιράζονται τη σπάνια
ομολογούμενη ανάγκη να παρηγορηθούν. Την ανάγκη της μητρικής στοργής. Η
ακόρεστη αυτή ανάγκη είναι βαθιά, χειροπιαστή -και συχνά ανικανοποίητη.
Αντίθετα, εμείς είμαστε αυτές που συνήθως παρηγορούμε και προσφέρουμε στοργή,
παγιδευμένες ανάμεσα στις άμεσες ανάγκες των παιδιών μας, των ηλικιωμένων
γονιών μας, των συντρόφων μας, των φίλων μας –ακόμα και των συναδέλφων μας.
Αν και ενήλικες, δεν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε ποτέ την
ανάγκη που νιώθουμε να μας σφίξει στην αγκαλιά του κάποιο ξεχωριστό για μας
πρόσωπο, να μας χαϊδέψει τα μαλλιά, να μας βάλει για ύπνο και να μας
διαβεβαιώσει πως αύριο όλα θα είναι εντάξει. Ίσως χρειάζεται να ανανεώσουμε
συνειδητά τη γνωριμία μας με τη μητρική και βαθιά στοργική διάσταση του Θείου
για να μπορέσουμε να μάθουμε πώς να κανακεύουμε το δικό μας εαυτό. Ο καλύτερος
τρόπος ν’αρχίσουμε είναι να δημιουργήσουμε –σαν μια λατρευτή πράξη- ένα άνετο
και θερμό σπιτικό που προστατεύει, τρέφει και στηρίζει όλα τα πλάσματα που
ζητούν καταφύγιο μέσα στους τοίχους του.
Η Cloria Steinem
αναφέρεται συγκινητικά στην ανάγκη που ένιωσε να ξαναγίνει η ίδια γονιός του
εαυτού της, μετά που ξεκίνησε να ερευνά –στο μέσο της ζωής της- το θέμα της
αυτοεκτίμησης. Επειδή η γονείς της χώρισαν όταν εκείνη ήταν δέκα χρονών και η
μητέρα της πέρασε μια τραγική κρίση κατάθλιψης, η Cloria, η μυθική αυτή εκδότρια του
περιοδικού Ms., ανέλαβε
να της προσφέρει φροντίδα και συμπαράσταση. Δεκαετίες αργότερα, επικεφαλής
πλέον του φεμινιστικού κινήματος, μεθόδεψε, ταξίδεψε, έκανε διαλέξεις, οργάνωσε
εκστρατείες και συγκέντρωσε χρήματα για διάφορους σκοπούς με μεγάλη επιτυχία,
αλλά παρόλο που είχε αναλώσει τη ζωή της για τη φροντίδα των άλλων, η ίδια δεν
ήξερε πώς να φροντίσει τον εαυτό της –συναισθηματικά, ψυχολογικά και φυσικά. Πουθενά
αλλού η αλήθεια αυτήν δεν ήταν τόσο φανερή, παρά μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Στο βιβλίο της Revolution from Within:
A Book of Self-Esteem αποκαλύπτει
πως το διαμέρισμά της ήταν απλώς κάτι παραπάνω από «ένα ντουλάπι στο οποίο
άλλαζα ρούχα και φύλαγα διάφορα χαρτιά σε χαρτονένια κουτιά». Σταδιακά,
συνειδητοποίησε με μεγάλη καθυστέρηση πως το σπίτι ήταν «ένα σύμβολο του εαυτού
μας» κα στα πενήντα της πια δημιούργησε κι άρχισε να απολαμβάνει το πρώτο
πραγματικό της σπίτι.
Σήμερα, καθώς τριγυρίζεις μέσα στο δικό σπίτι, σκέψου πως
μπορείς ν’αρχίσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου με τη στοργή και την αγάπη μιας
μάνας –κάθε μέρα, όχι μόνο μια φορά το χρόνο- με μικρούς αλλά χειροπιαστούς
τρόπους. Θα πρέπει να δημιουργήσεις άνετες κι ελκυστικές γωνιές –από το σαλόνι
μέχρι την κρεβατοκάμαρα- που θα σε προσελκύσουν να καθίσεις, να κοιμηθείς, να
χαλαρώσεις και να σκεφτείς. Θα πρέπει να δημιουργήσεις άνετες κι ελκυστικές
γωνιές –από το σαλόνι μέχρι την κρεβατοκάμαρα- που θα σε προσελκύσουν να
καθίσεις, να κοιμηθείς, να χαλαρώσεις και να σκεφτείς. Θα πρέπει στο σπίτι σου
να υπάρχουν μικροπράγματα –από την κουζίνα μέχρι το μπάνιο- που θα σε
κανακεύουν και θα σε ευχαριστούν. Θα πρέπει να υπάρχουν παντού πηγές που να σε
εμπνέουν, τάξη που σε συνεφέρνει και η γαλήνια χάρη της απλότητας που σε
ηρεμεί.
Η ποιήτρια Ntozake Shange
γράφει:
«βρήκα μια θεά
μέσα μου και την αγάπησα, την αγάπησα με πάθος».
Δεν υπάρχει ωραιότερος τρόπος να τιμήσεις την αγάπη της
θηλυκής θεότητας που περιμένει να μας κανακέψει σαν μάνα, από το να τιμήσεις το
τέμπλο όπου το Πνεύμα της κατοικεί στη γη.
“Απλή Αφθονία”
Sarah Ban Breathnach
Self-Esteem – Αυτοεκτίμηση!
Μια δυνατή διαπραγμάτευση με τον εαυτό μας, όπου το NLP αναπτύσσει!
ΒΙΒΗ ΡΕΠΠΑ
Master NLP Coaching
Time Line Therapy
Clinical Hypnotherapist
Κιν.-693-2725304
.jpg)
